အခ်စ္ဆိုတဲ႔ အခန္းရဲ႕အေ၀း

ကမၻာႀကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ကမၻာေသးေသးေလးကို ကၽြန္ေတာ္ တည္ေဆာက္ခဲ႔ဖူးတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အခန္းထဲမွာေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ႔အခန္းေလးက သပ္ရပ္တယ္။ လံုၿခံဳတယ္။ ေနာက္ၿပီး လွပတယ္။ နံရံေတြမွာဆိုရင္ ေဆးေရာင္ကို အစိမ္းေရာင္ေလးသုတ္ထားတယ္။ နံရံရဲ႔တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ဓာတ္ပံုေလးေတြကို ကပ္ထားတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အျခားတစ္ဖက္မွာ ပန္းခ်ီကားေလးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနခါစက ဆိုရင္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ၿပီး သိပ္လွခဲ႔တဲ႔ အခန္းေလးပဲေပါ႔ . . .၊  Fancy light ေလးေတြနဲ႔ ညအခါမွာဆိုရင္ သိပ္လွတာပဲ။ မီးလံုးေလးေတြကို အျပာေရာင္ေလးေတြေဖာက္ၿပီး တပ္ထားတယ္။ အျဖဴနဲ႔ အျပာစပ္ၿပီး ထြက္လာတဲ႔ အလင္းေရာင္ကို ခပ္အုပ္အုပ္ အ၀ါေလးက ေမွးမွိန္မွိန္ေလး ျဖန္းေပးထားတယ္။ လေရာင္ဆန္ဆန္ျဖစ္ေအာင္ မီးေရာင္ကို ဆင္ထားတာ။ လေရာင္ဆိုတာက လူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို လႈပ္ရွားေစတတ္တယ္။ အထူးသျဖင္႔ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ႏိုးထမႈကို ေပးေစတဲ႔ အေရာင္ပဲေပါ႔။ လူသားေတြအတြက္ လေရာင္ဟာ Emotional Mind ကို လႈ႔ံေဆာ္ေပးတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ အထူးသျဖင္႔ လျပည့္ညရဲ႕ လေရာင္က ပိုၿပီး အစြမ္းရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ လျပည့္ညမွာ ခ်ိန္းေတြ႔ၾကလို႔ ေပါင္းဖက္သြားတဲ႔ စံုတြဲေတြလည္း မနည္းေတာ႔ဘူး။ လေရာင္က ေပးစြမ္းတဲ႔ Emotional Light ကို သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ တမင္ဖန္တီးထားခဲ႔တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အခန္းေလးက အရမ္းကို ခမ္းနားလွတဲ႔ ကိုယ္ပိုင္နန္းေတာ္တစ္ခုလို ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္။ အခန္းေလးကို သိပ္ခ်စ္လြန္းလို႔ ဘယ္မွေတာင္မသြားဘူး၊ အခန္းထဲမွာပဲ ေနခဲ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေနရင္ အခန္းေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို လံုၿခံဳစြာ ေထြးပိုက္ထားတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ရင္ခြင္ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေနရင္ အခန္းေလးကလည္း အလိုက္သိသိ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဂိမ္းေတြကစားခ်ိန္မွာ အခန္းေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို အပူဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္လို႔ ေလးေအးေတြကို အ၀င္ခံခဲ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္ေနခ်ိန္မွာ အခန္းေလးက ျပင္ပအသံေတြ မ၀င္လာေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အမွတ္တမဲ႔အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးခဲ႔ရတယ္။ ေရြ႕သြားမွန္းမသိလိုက္ရတဲ႔ နာရီေတြက စုေပါင္းၿပီး လက္က်န္ရွင္းတမ္းကို ခ်ျပလိုက္ေတာ႔ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကို ကုန္ဆံုးရေတာ႔မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရတယ္။ အဲဒီလုိ ကုန္ဆံုးသြားျခင္းႏွင္႔အတူတူ ကၽြန္ေတာ္႔အခန္းေလးလည္း အိုမင္းသြားခဲ႔ရၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ အခ်ိန္ေတြက လြန္သြားခဲ႔ၿပီေလ။ အခန္းထဲမွာ ဖုန္ေတြတင္လို ေနေလၿပီ။ ဖုန္ေတြကို သုတ္သင္လိုက္ေပမယ္႔ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ေတြက ၾကမ္းျပင္မွာ ျပန္႔က်ဲလို႔ေပါ႔။ ေဆးလိပ္တိုေတြ၊ ျပာစေတြကလည္း ကာရံေတြမဲ႔ေနသလို စာအုပ္ေတြကလည္း သစ္ရြက္ေၾကြ ေျမမွာခသလို ဖရိုဖရဲနဲ႔ေပါ႔။  အဲဒါနဲ႔ အခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနခ်င္စိတ္မရွိေတာ႔ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အခန္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ စြန္႔ခြာခဲ႔တယ္။ စြန္႔ခြာခဲ႔တယ္ဆိုတာ အေ၀းႀကီးကိုပါ။ ျပန္မလာေတာ႔ဘူးဆိုတဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သာ အခန္းေလးတစ္ခန္းျဖစ္ခဲ႔ၿပီး၊
အခန္းေလးကလည္း လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုလည္း အခန္းေလးက ကၽြန္ေတာ္လုပ္သလိုပဲ ျပန္လုပ္မွာလားလို႔ေလ . . .။ ေနာင္တနဲ႔ ဂရုဏာသက္မိခ်ိန္မွာ

ကၽြန္ေတာ္က အခန္းရဲ႕ အေ၀းကို ေရာက္ေနေပၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ထိန္းသိမ္းစြာ မေနတတ္ခဲ႔ေတာ႔ အခုဆိုရင္ အခန္းေလးထဲမွာ ညစ္ပတ္လို႔ေနေခ်ၿပိ။ နံရံေတြလည္း ေဆးေရာင္ေတြမွိန္လို႔၊

ၾကမ္းျပင္ေတြကလည္း ဖုန္အထပ္ထပ္ႏွင္႔ အေရာင္မွိန္လို႔ေနေလၿပီေလ။ သက္ရွိတစ္ေယာက္ရဲ႔လုပ္ရပ္က သက္မဲ႔ေနတဲ႔ အခန္းအေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္ထိခိုက္နစ္နာသြားခဲ႔ရၿပီေလ။ သူသာ သက္ရွိျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အျပစ္တင္လို႔ဆံုးမွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အခန္းေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘာမွျပန္လည္ တံု႔ျပန္ျခင္းမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို ရင္ထဲမွာထားၿပီး သင္ခန္းစာေတြ ယူခဲ႔မိတယ္။ အဲဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးဆိုတာကိုလည္း အခ်စ္နဲ႔ႀကံဳခဲ႔ရတဲ႔အခါ သိခဲ႔ရတယ္။ အခ်စ္ဆိုတဲ႔အရာေလးကို အခန္းေလးနဲ႔ အစားထိုးၿပီး ခံစားၾကည့္လိုက္တယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ သက္ရွိက ဖန္ဆင္းလိုက္တဲ႔ သက္မဲ႔အရာေလးပါ။ ဒါေပမယ္႔ အသက္သြင္းျခင္းကို ခံခဲ႔ရေတာ႔ အသက္၀င္သလိုလိုျဖစ္သြားတဲ႔အခါ အခန္းေလးအေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဂရုဏာသက္မိသလိုမ်ိဳး သနားျခင္းေတြ ျဖစ္လာခဲ႔ရတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ အခုရရွိေနတဲ႔ အခ်စ္ကို ကိုယ္က စတင္ပိုင္ဆိုင္ၿပီဆိုကတည္း အခန္းတစ္ခန္းအျဖစ္နဲ႔

စည္းစနစ္ရွိရွိ ေနထိုင္တတ္ရင္ လူသားတိုင္းအတြက္ တန္ဖိုးရွိတဲ႔အခန္း၊ တန္ဖိုးရွိတဲ႔ အခ်စ္ျဖစ္လာမယ္လို႔ ယံုၾကည္ရတာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အခန္းေလးနဲ႔ ေ၀းေနခဲ႔ရတာ အေတာ္ၾကာခဲ႔ၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အခန္းေလးရဲ႔နံရံေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ပံုရိပ္ေတြ အရင္လိုပဲ က်န္ေနေသးရဲ႔လား? ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ အသံုးအေဆာင္ေတြကို အခန္းေလးက ဆက္လက္ၿပီး ထိန္းသိမ္းထားေနဆဲလား? ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခ်ိန္ကို  အခန္းေလးက ေစာင္႔ေမွ်ာ္ရင္းနဲ႔ တံခါးကို ဖြင္႔ထားဆဲလား? ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္တရျဖစ္မိတိုင္း ေရးမိတဲ႔ကဗ်ာေတြက အခန္းရဲ႔မ်က္ႏွာက်က္မွာ ရွိေနတုန္းပဲလား?

ေမးခြန္းေတြမ်ားစြာနဲ႔ မ်က္ရည္လည္လို႔ ေတြးမိလိုက္တိုင္း ေနာက္ျပန္လို႔ လွည့္ခ်င္တဲ႔ ကမၻာတစ္ပတ္ကို စိတ္ကူးရင္းနဲ႔သာ ေရွ့ကို ေရြ႕လ်ားေနမွန္းမသိ

ခရီးဆက္ေနခဲ႔ရေပၿပီ . . . ။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ႔ အခန္းေလးကိုေတာ႔ တေန႔မွာ ျပန္ေရာက္ဦးမယ္ဆိုတဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကေတာ႔ ရွင္သန္ဆဲပဲေပါ႔. . .။

အဲဒါ အခ်စ္ဆိုတဲ႔ အခန္းေလးပါပဲ။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ဆိုတာ လူသားတိုင္းမွာ ပိုင္ဆိုင္ၾကသလို အခန္းေလးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကေရာ ကၽြန္ေတာ္႔အေပၚမွာ အသက္ျပန္၀င္လာႏိုင္ပါ႔မလား။
အခန္းတစ္ခန္းအေနနဲ႔ ေနရာယူခဲ႔တဲ႔အခ်စ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာ အခန္းတစ္ခန္းျဖစ္ခဲ႔ရေလၿပီေလ။ အခန္းတစ္ခန္းအျဖစ္ ျဖစ္တည္ေနတုန္းက တန္ဖိုးမထားခဲ႔ဘူး။ ေ၀းတဲ႔အခါမွ တန္ဖိုးထားရမွာသိလာရတယ္။ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျဖစ္ေနတုန္းမွာ ဘယ္အရာမဆို ဘယ္သူမွ တန္ဖိုးမထားတတ္ၾကသလိုပါပဲေလ . . .။ မရေတာ႔တဲ႔အခ်ိန္က်ရင္ အဲဒီအရာေတြဟာ တန္ဖိုးရွိလာတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေ၀းသြားၿပီးတဲ႔အခါမွ တန္ဖိုးထားရမွန္း သိလာရတယ္။ ပိုၿပီး ျမတ္ႏိုးရေကာင္းမွန္းလည္း နားလည္ခဲ႔တယ္။ အဲဒါ အခ်စ္ဆိုတဲ႔ အခန္းေလးပါပဲ. . . ။ အခ်စ္နဲ႔ ေ၀းခဲ႔ရတဲ႔ ကၽြႏု္ပ္အတြက္ ဆုေတာင္းသံမ်ားကိုသာ နားစြင္႔ေနရင္း ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ အခ်စ္ဆိုတဲ႔ အခန္းေလးရဲ႔ ပိုင္ရွင္ အစစ္အမွန္ဘ၀ကိုသာ ေတာင္႔တေနမိပါေတာ႔တယ္ . . .။