တံုးေမာင္းေခါက္သံ (မိုုးသီးဇြန္ )

တစ္။

ကုုန္သည္ေလ တိုုက္ခ်ိန္ ၾက မွ
ငါဒိုု ့ဟာ လက္ဗလာနဲ ့
အိမ္ကိုုျပန္လာၾက။
လယ္ေတြကို ဒိုု ့မပိုုင္ၾကေတာ့ဘူးေလ ။

ဒါေျမကိုုသိမ္းတာမဟုုတ္၊
ဘ၀ေတြကိုုဖ်က္သိမ္းလိုုက္တာေလ။

ေျမေတြကိုုယူသြားတာမဟုုတ္
ေရႊေတြကိုုယူသြားတာ။
ေတာင္ေတြကိုုယူသြားတာမဟုုတ္
အျပံဳးေတြကိုုယူသြားတာ။
ထန္းေတာ ကိုုယူသြားတာမဟုုတ္
ယဥ္ေက်းမႈကိုု ယူသြားၾကတာေလ။
သူတိုု ့တံခါးေတြ ဖြင့္၊
ဒိုု ့ တခါးေတြကိုု ပိတ္လိုုက္တာ။

ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္အတြင္း၊
ခနခန ေျပာင္းလဲျခင္းေတြထဲမွာ
ေျပာင္းလဲခြင့္မရသူေတြသာမ်ားလာရဲ ့ ။
လမ္းေကာင္းေကာင္းေပၚမွာ မေလွ်ာက္ခဲ့ရေပဘူး။
ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမေနခဲ့ရဘူး။
ေဆးရံုုေကာင္းေကာင္း ေပၚမျပခဲ့ရဘူး။
ေစ်းေကာင္းေကာင္း မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ဒီေတာ့
လူေကာင္းေကာင္းမျဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုုပါေတာ့။

လူေတြၾကံဳ လီွလာတာနဲ့အမ်ွ
တေယာက္ကိုုတေယာက္
အမုုန္းပြားဖိုု ့လြယ္လာၾကတာပဲရိွတယ္။
ဒါကိုုသူတိုု လိုုျခင္ေနတာေလ။


ႏွစ္။


သူူတိုု ့တခါးမဖြင့္ခင္အခ်ိန္ အထိ
ရြာပတ္လည္မွာေတာင္ေတြရိွေနေသးတယ္။
ေတာေတြရိွေနေသးတယ္။
ေရတြင္းထဲကေရကိုုေသာက္လိုု ့ရေသးတယ္။
ဖြင့္ထားတဲ့တံခါးက
ယင္ေကာင္ေတြတ၀ီး၀ီး၀င္လာၾကတယ္။



သံုုး။


ပ်ား၊ပိတုုန္း၊လိပ္ျပာေတြ
ေရကန္မွာ ၾကာရိုုးၾကာစြယ္ ေတြနဲ ့ လွေနတဲ့ ရြာဟာ ၊
မနက္မွာ ေန
ည မွာ လ။
လယ္ေတာနဲ ့ေတာင္ ပဏာရ
သြယ္လ်လ် ျမစ္ေၾကာင္း
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားလွေပါ့။
ဘူတိုုဇာေတြ ၀င္လာကထဲက  ကတည္းက
ဖုုန္တေထာင္းေထာင္းထ၊
အက်ည္းတန္သြားခဲ့ရျပီ။

အဖိုုးေတြ လက္ထက္ကတည္းက
ေတာလိုုက္ခဲ့တဲ့ ေတာင္။
ေခြးလ်ွက္ထားတဲ့ပန္းကန္ လိုု ေျပာင္သလင္းခါလိုု ့၊
က်ြဲလူး အိုုင္လိုု ေဟာက္ပက္၊
(ေယာက္ဖေရ)
တကယ့္ရုုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ပါပဲ။



ေလး။


ဒီေတာင္ေပၚမွာ
ပဒပ္စာ ခူးရင္း ၊
မမင္း ရယ္ေလ၊
ျမွစ္စိုု ့ ေပါက္ အသြင္
မစြမ္းရင္းက ရိွခဲ့ၾက။

‘’ စပယ္ႏွစ္ပြင့္ကိုုထရံကာမိၾကတယ္။’’
ခ်စ္သူတိုု ့ေပါ့…။
တရြာလံုုးကိုု
ေလ်ွာက္ျပံုဳးျပခဲ့တဲ့ေနရက္တိုု ့ေပါ့။
မိုုးရြာလိုု ့နမ္း၊
ေလတိုုက္လိုု ့နမ္း။
ခ်စ္လိုု ့နမ္းနဲ ့
ဘ၀မွာအနမ္းဟာအေရးၾကီးဆံုုးပဲ။
ဒါကိုုသိသည့္ေနာက္
ေျခလွမ္းတိုုင္းဟာယံုုၾကည္မႈရိွလာတယ္။


လက္ပန္နဲ ့ ဇရက္
သက္တန္  ့နဲ ့ မိုုးစက္ လိုု တပူးတြဲတြဲ၊
ခ်စ္ပြဲၾကီး ႏွဲ ြ ခဲ့တယ္။

ေတာင္ေပၚမွာတခါ၊
ေတာင္ေအာက္မွာတခါ။
ရိႈထဲမွာတခါ။
မခြဲနိင္မခြာရက္၊
ရက္ဆက္ ၾကိဳေထာက္။
ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း၊
လက္ပေဒါင္း ေတာင္ သက္ေသတည္ခဲ့ျပီ။

အိုု .. ကိုုးျမိဳ ့ရွင္ ..
အရင္လိုုပဲ
လာ ပါ။
 စားပါ။
ေသာက္ပါ။
 ေပ်ာ္ပါးပါ။
ပုုဆိုုးတန္းတင္ပြဲမွာ။
အခ်စ္တခုုရဲ ့ ျမစ္ဖ်ားခံရာ ဟာလဲ
နီညိဳေရာင္  သန္း
ေဟာ့ဒီ … တြန္ ့ေခါက္ေတာင္တန္း ပါပဲ။



ငါး။

ဒီနယ္တရိုုးမွာ
ဒိုု ့ရြာေပၚက
မိုုးေကာင္းကင္ဟာ
အျပာ ဆံုုး။
ငါဒိုု ့့ေျမပဲဟာဆီအထြက္ဆံုုး။
ထန္းျမစ္ဟာအခ်ိဳဆံုုး။
သားေတြဟာ အသန္မာဆံုုး
သမီးေတြဟာအေခ်ာဆံုုး။
စံႏႈန္းေတြကိုု ဂုုဏ္ယူခဲ့ၾက။
လူဟာ ေအာင္ျမင္မႈထက္ တန္ဖိုုးရိွမႈ ကိုု ပိုု လိုုလား
ဒါဟာဒိုု့ရြာရဲ ့ ထံုုးထားပါပဲ။

တရြာလံုုးက အပ်ိဳမ ေတြ ၊
ဆင္းကူးေနၾက၊
လွတဲ့ ျမစ္။
ခ်စ္တဲ့လိႈင္း၊
ႏြားရိုုင္းေမာင္းသံ
ျမစ္ရိုုးမွာက်ြတ္က်ြတ္ညံခဲ့။
ျမစ္ဆိုုတာ လူနဲ ့သတၱ၀ါေတြၾကား၊
သစၥာတရား တခုုပါပဲ။
ငါဒိုု ့ရြာသားမ်ား ဟာ
က်ြဲႏြားတအုုပ္ကစ
ငါးသန္ေသးႏုုပ္အဆံုုး
အားလံုုး အေပးယူ မ်ွ မ်ွ ေနခဲ့ၾကတယ္ ။
 တပံုုကိုုယူ၊
တပံုုကိုုလ်ွဴ  ခဲ့ၾကရဲ ့။

ခုုေတာ့ ..
အက္ဆစ္ေတြက
ျမစ္ျပင္ကိုမီးတင္လိုုက္ၾကျပီ။
ေတာင္ၾကီး ေတြ ျပိဳ သြားရင္
ထန္းပင္ေတြ ရင္ကြဲ၊
မိုုးတိမ္ေတြလည္း လႊင့္ပါးေပ်ာက္
ဗိ်ဳင္းေအာက္ ေတြ မပ်ံ၀ဲ နိင္ေတာ့ေပဘူး။


ေျခာက္။


ဒီေျမမွ ေန
ဒီေရကိုုေသာက္။
ငါနဲ ့ငါေယာက္ဖ
လည္ပင္းဖက္ၾကီးလာၾကရဲ ့ ။
ေျမပဲႏႈတ္အျပီးအျပန္၊
က်ဴးေက်ာ္သူေတြ လိုု ့သတ္မွတ္ခံလိုုက္ရတယ္။
ဒိုု လယ္ေတြျပန္မရေတာ့ေပဘူး။

ပါးစပ္က ထန္းေရ နံ ထ  တာကလဲြလို ့
ငါဒိုု ့ဟာ ဥပေဒကိုုမခ်ိဳးေဖါက္ခဲ့ၾကပါဘူး။
တိုုင္းျပည္ အေပၚမွာသစၥာမေဖါက္ခဲ့ၾကပါဘူး။
အဖျမင္းျဖဴရွင္ကိုု ပူေဇာ္မပ်က္ခဲ့ပါဘူး။

ငါေယာက္ဖ က တအံတၾသနဲ ့
‘’ ဒိုု ့ေျမပဲခင္းေတြအားလံုုး ကိုု နိင္ငံေတာ္က ပိုု္င္သတဲ့ကြ’’
လိုု ့ဆိုုလိုုက္တဲ့အခါ
ရြာေတာ့ အပမွီ ျပီဆိုုတာသိလိုုက္ၾကတယ္။

ကုုန္သည္ေလ တိုုက္ခ်ိန္ ၾက မွာ
ငါဒိုု ့ဟာလက္ဗလာနဲ ့
အိမ္ကိုုျပန္လာၾက၊
လယ္ေတြကို ဒိုု ့မပိုုင္ၾကေတာ့ဘူး။

ဒိုု ့ရြာပတ္္ပတ္လည္မွာ
က်န္ခဲ့တဲ့ အရာေတြက
ေခါစာျပစ္လိုု ့မရတဲ့ ခရိုုနီေတြရယ္
မက်ဴးးေက်ာ္ရဆိုုတဲ့ဆိုုင္းပုုဒ္ေတြရယ္၊
ေရာဂါဆိုုးေတြရယ္၊
က်ြတ္က်ြတ္ အိပ္ေတြ ရယ္ပါပဲဲ။


ခုုနစ္။

သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေယာင္းမတိုု ့ေရ ၊
ငိုုမေနၾကနဲ ့
မိုုးမခ်ဳပ္မီ
ေစာေစာလာခဲ့ၾက။
ေကာက္ဆြ ေတြယူခဲ့ၾက။
ယာေတြကိုုမီးရိႈ ့ၾကမယ္။

လယ္ကြင္းေတြထဲက ေတးသံ လြင့္ပ်ံ  ....၊
နာနာဘာ၀မွန္သမ်ွ
 ေမာင္းထုုတ္ၾကတဲ့ပြဲ မွာ၊

တုုံးေမာင္းေခါက္သံေတြ၊
ဘ၀ဂ္ညံ..
ေနရျခိမ့့္ မယ္။


(မိုုးသီးဇြန္ )

ဒီဇင္ဘာ ၄၊၂၀၁၂ ။


လက္ပေဒါင္းေတာင္ရြာ သူရြာသားမ်ားႏွင့္ ေနာ္အုုန္းလွ၊
ကိုုဟန္၀င္းေအာင္၊ ကိုုေအာင္စိုုး တိုု ့အတြက္။